UMUT İMKANSIZI DA UMUT ETTİRİR

İdam mahkûmuna son isteğini sormuşlar: “-Padişahın atına Arapça öğretmek” demiş...

“-Olur mu, ata Arapça öğretilir mi, padişahın atı olsa bile!”

“-Size ne, son isteğimi sordunuz!”

Padişah razı olmuş:

“-Öğretsin bakalım da görelim!”

Adamı idam hücresinden çıkarmışlar, atı da yanına koymuşlar...

Mahkûmlardan biri yanaşmış:

“-Ulan, sende bir hinoğlu hinlik var, hiç at Arapça öğrenir mi?”

İdam mahkûmu parmağını ağzına götürmüş:

“-Sus konuşma, dört ihtimal var!”

Sıralamış ihtimalleri:

“-Ya padişah ölür ya ben ecelimle ölürüm ya da at ölür!”

Dördüncü ihtimal?

“-At Arapça öğrenir... Daha bir yıl var, kim öle kim kala!”

Öyle anlar gelir ki yaşaması, sabretmesi ya da işin içinden çıkılması imkansızmış gibi gelir insanoğluna. Bu durumlarda hepimiz üzülürüz, kırılırız ya da olumsuzluğa teslim oluruz. Başka bir ihtimal yokmuş gibi düşünür ve umut arayışından vaz geçeriz. Teslim olmak belki de en kolayı olduğu içindir. Bizlerde kolay olanı severiz her zaman. Mücadele etmek hem sabır işi hem de zahmetlidir tabi. Teslimiyet baştan kaybetmek ve olacak olana boyun bükmek.

Ama aslı, işin doğrusu yukarıdaki kıssadan hissede açıkça görülüyor. İçerisinde bulunduğumuz durum ne olursa olsun belki de son nefesimiz fakat yine de teslimiyet değil, marifet çözüm odaklı olabilmekte. Kolayı değil zoru seçebilmekte. Bu kıssadan hisse bu günümüzde hepimize örnek olsun istedim. Herkes her şeyde sağlam dursun savunsun, düşünsün, uğraşsın, mücadele versin ama asla umutsuzluğa kapılmasın. Bilhassa kadınlar dimdik durup susmayı değil savunmayı kabullenmeyi değil gerekirse imkansızı seçsin. Eğer mücadele, umut, ve inanış varsa imkansız diye bir şey kalmaz. İmkansızı istersek umudumuz yapabilir. Hepimizin imkansızlarının UMUDA dönüşmesi dilekğiyle…