KÖTÜNÜN İÇİNDE İYİ OLMAYA ÇABALAMAK

Ciddi manada iyiyi arayan bir toplum haline geldik. İyi olmak ve iyiyi bulmak o kadar zorlaştı ki artık. İnsanlık yok gibi. Konuşmak kendini kararını kendin vermek, düşünüp hayata geçirmek insanlık oldu. İnsani duygularsa yok oldu. Her yer kan, vahşet, eziyet, işkence acı. Duygular robotlaştı, iyimserlik serde kaldı. İnsanlar tamamen çıldırdı… genel olarak bakalım.

Rusya da bir kadın bir Türk’le evleniyor. İki çocukları oluyor. Uzun bir süreden sonra adam Türkiye’ye dönüyor ya da tam anlamıyla kaçıyor. Ne kadını ne çocuklarını arayıp sormuyor. Kadın temizlik işleri yapıyor hatta günde birkaç iş birden yaparak çocuklarına bakıyor. Ama nasıl bir öfke, kin, nefret bilinmez ki zor şartlarda büyüttüğü çocuklarından on sekiz yaşında ki kızını da gece uyurken baltayla öldürüyor. Kızın cesedini de diğer erkek kardeşi buluyor ve ölüm sebebinin annesi olduğunu öğreniyor. Bir genç kızın annesi tarafından öldürüldüğüne mi üzülelim, kardeşinin öldüğünü, kanlar içerisinde ki cesedini gördüğü yetmezmiş gibi bir de katilin annesi olduğunu öğrenerek yıkılan erkek çocuğuna mı. Bu nasıl bir çıkmaz bu nasıl bir felaket. Bu nasıl bir insanlık. Akıl almıyor, vicdan kabul etmiyor. Başka bir olay bodrum da yaşandı. Beş yaşında bir kız çocuğu babasının iş yerinde oynuyor. Babasının esnaf komşusu son zamanlarda çocukla fazla ilgilenmeye başlıyor ama çocuğun ailesi konduramıyor her zaman ki gibi. Daha sonra çocuk dışarıda oynarken gel seninle sünger bob oynayalım deyip lavaboya götürüyor ve tüm iğrençlikle taciz ediyor çocuğu. Çocuğun abisi durumdan şüphelenip kardeşine soruyor ve taciz olayını öğreniyor. Ellerine sağlık ki bu pisliği bir güzel dövüyor sonra polise teslim ediyor. Doktor gözetimi ile alınan ifadede de ise çocuğun anlattıklarından tacize uğradığı kanıtlanıyor. Bu konuyu da mide kabul etmiyor. Bir olay daha var ki neyin cezasını çekiyor çözemedim. Kütahya’da ise bir aile otuyor. Kapı çalıyor aileden birileri geldi düşüncesiyle direk kapı açılıyor. Bakıyorlar bir el çantasın da battaniyeye sarılı on günlük bir bebek. Kim hangi zihniyetle bıraktı bilinmiyor. Gerçi buna da şükür daha kötülerini yapıp öldürenler diri diri gömenleri de  gördük. Ama ben anlamıyorum nasıl bir haldeyiz asıl konu nasıl toparlanacağız. Bizler tekrar nasıl insan olacağız. Eğitimle mi idamla mı, cezayla mı bilmiyorum ama bir yol bulmak şart. İnsan olarak doğmak mevzu değil artık önemli olan insan olarak kalabilmek.

Bayrama sayılı günler kalmışken bu tip haberler zaten bizi alt üst ederken bir de yürekleri dağlayan bir haber daha geldi. Dört vatan evladı, dört kardeşimiz, ağabeyimiz, babamız dört canımız canından oldu. Hain saldırıda canlarından olan şehitlerimizin mekanı cennet olsun. Ailelerinin ve Türk  milletinin başı sağ olsun.

Bu kadar düzensiz bir dünya da düzeni bol, gülen yüzü, iyi niyeti, vicdan ve merhameti tavan yapmış insanlarla yaşamak umudumuz. Yarınlarımız bugünlerimizi aratacak korkusu ise akıllarda korkumuz. Korkularımızı yenip umutlarımızı diri tutmak dileğiyle birlik ve beraberlikle…