Gerçekten ne istiyoruz

Ne verirsen, onu geri alırsın fikrine çoğumuz alışığız. Hayatta elde ettiğimiz en değerli şeylerin başkalarından değil, kendimizden geldiğini fark ettiğimizde, bu bilgi bizi hem alçakgönüllü kılar, hem de bize güç verir.

Bir adam ve oğlu ormanda yürüyüş yapıyorlar.

Birden oğlan takılıp düşüyor.

Canı yandığından “ahhh’’ diye bağırıyor.

 İleride bir dağın tepesinden “ahhh’’ diye bir ses duyuyor ve çocuk şaşırıyor.

Merak ediyor ve “Sen kimsin” diye bağırıyor. Aldığı cevap: “Sen kimsin?’’ oluyor. Aldığı cevaba kızıp: “Sen bir korkaksın” diye tekrar bağırıyor.

Dağdan gelen ses: “Sen bir korkaksın .” diye cevap veriyor.

Çocuk babasına dönüp: “Baba ne oluyor böyle ?’’diye soruyor.

Oğlum diyor adam: “Dinle ve öğren!’’

Dağa dönüp: “Sana hayranım.” diye bağırıyor.

Gelen cevap: “Sana hayranım.” oluyor. Baba tekrar bağırıyor:

“Sen muhteşemsin!” Gelen cevap:’’Sen muhteşemsin!’’

 Çocuk çok şaşırıyor ama hala ne olduğunu anlamıyor.

Babası açıklamasını yapıyor: “İnsanlar buna ‘yankı’ derler ama aslında bu ‘Yaşamdır’.

Yaşam daima sana senin verdiklerini geri verir. Yaşam yaptığımız davranışların aynasıdır.

Daha fazla sevgi istediğin zaman daha çok sev!

Daha fazla şefkat istediğinde, daha şefkatli ol!

Saygı istiyorsan insanlara daha çok saygı duy!

İnsanların sabırlı olmasını istiyorsan sen de daha sabırlı olmayı öğren!”

Hz Mevlana der ki;

Ey yiğit!

Yazgıya bahane bulma.

Yükleme kendi suçunu başkasına.

Suçunu gör dönüp etrafında kendinin.

Kendindendir, gölgenden değil çektiklerin.

Ne yaptın da sana dönüşünü görmedin?

Ne ektin de ektiğini biçmedin?

Davranışların ruhundan ve bedeninden doğar.

Çocuğun gibi sonra gelir eteğinden tutar.