ANNELER GÖREV BAŞINA

Anneler öyle bir hal almış ki daha anne olacağını öğrendiği gün beyinleri ardı arkası kesilmeyen listeleri oluşturmaya başlıyor. Yediği içtiği, giydiği hatta gittiği yer bile programlı bir şekilde yapılıyor çünkü o bir anne adayı. Bu titizlik bu tutum sadece bebek için. Tabi doğuma kadar bu süreç böyle doğumdan sonra bu tutumların hepsi devam ediyor fakat yön değiştirerek. Bu sefer anne adayı değil bebek için tüm programlar. Anne ise bu programların sadece yönetici asistanlığını gerçekleştiriyor. Her şeyin kendisi için değil de bebeği için iyi, güzel, düzenli olmasını sağlamak için koşturuyor. Bu sistemin bu şekilde ilerlemesi tamamen annelik iç güdüsü ve fedakarlıklara bağlıdır. Bu durumdan hiçbir anne şikayet etmez zaten hepsi iç güdüsel olarak en önemli görevleri olarak tanımlamışlardır kendilerine bunu. Benimse asıl dikkatimi çeken babalar nerede? Bez değişecek baba yok, mama yedirilecek yok, yıkanacak yok, okula gidecek yok, ödev yaptırılacak yok, tırnak kesilecek yine yok, kahvaltı hazırlanacak yok, parka götürülecek yok, belirli yasaklar ve kurallar öğretilecek yine yok. Annenin yaptığı ve babanın ortada olmadığı daha onlarca durum yazabiliriz ama hepsini yazmaya gerek yok. Annelerin günlük yaşantısını gözden geçirince zaten hepsi ortaya çıkıyor. Ama babalar da bir pasiflik mevcut. Sanki bu tür sorumluluklar sadece anneye aitmiş gibi. Genel olarak konuşuyorum tabi ama böyle olmayan babalarda var haklarını da yememek lazım. Onlar zaten olması gerekeni olduranlar benim taşım olması gerekenden ustalıkla sıyrılanlara. Anneler tüm bunları yaparken sitem edip söylenseler de yeter artık deseler de bunları yapmaya devam ederler çünkü sevgi bağları onları yönlendirmeye yetiyor. Fakat baba figürü sadece işe giden evin maddi ihtiyaçlarını karşılayan ve akşam olunca da on dakika çocuğunun başını okşayarak günü bitiren bir hal almış gidiyor. Ha birde annelerin çocuklara söz geçiremediği anda akşam babana söyleyeceğim tehditlerin de kullanılan bir öcü karakterlere de sahipler. Bu zaten yanlış, akşam babana söyleyince kızacak şimşeklerini çaktırmak yerine o küçük beyinlere baban duyunca çok üzülecek diye daha makul ve sevecen uyarılarda bulunulmalı bence. Böylece baba gelince korkmak yerine daha çok sevilmeli çocukların gözünde. Neyse asıl konu babalar neden çocukların temel ihtiyaçlarının maddi yönünü karşılıyor sadece. Neden bir baba çocuğuna ödevlerini yaparken yardımcı olmuyor ya da uzayan tırnaklarını neden baba kesmiyor. Gecenin bir köründe makarna isteyen çocuğun babası neden soluğu mutfakta almıyor da annenin göreviymiş gibi uzakta kalıyor sadece. Evet anne bunları yapıyor çünkü birinin yapması gerekiyor babada annenin göreviymiş gibi davranarak yedek kulübesine geçince annelerin ellerinden öpüyor bu tür işler. İster çalışan ister ev hanımı ne olursa olsun annelerle bütünleşen bu görevler beni rahatsız ediyor. Söz konusu bir çocuksa ve yaşı kaç olursa olsun ortak sorumluluk benimsenmeli. Anne her şeyi yapıp baba sadece başını okşamakla yetinmeli. Konu çocuk olunca anne olmadan da çocuğun tüm ihtiyaçları giderilmeli. Hatta sosyal medya da  bilmem kaç saat babası ile yalnız kalan çocukların aldıkları tuhaf heler de ortadan kalkmalı. Ne kadar üzücü bir durum bu paylaşım. Anne atıyorum ki saat çocuğu babaya bırakmış gitmiş ve ilginç kareler ortaya çıkmış. Basit bir mama yedirme olayın da bile  baba tarafından gerçekleştirilince çocuğun gözlerinden başka bir yerinin görünmez hale gelmesi. Yada uyutulmaya çalışan çocuğun kendi başına evde isyan çıkartırken babanın bir köşede dünyadan bir haber uyuya kalması. Bu gibi örnekler çok. Ama bizlerin istediği babaların yedek kulübesinden çıkıp maça dahil olması ve hatta atağa geçerek maçı açık arayla ele almaları. Çünkü baba olmak sadece karnını doyuracak malzemeyi almak değil o malzemeyi karnına ulaştırmaktır aynı zamanda. Bu sadece yemek değil her konu için geçerli. Umudumuz babaların da iç güdüsel olarak sorumluluk sahibi olabilmesi ve annelerin yokluğu gibi büyük imtihanlarda sınıfta kalmamaları…