KENDİNİ BULMAK

Birini bulup kendini tamamlamak mı, yoksa kendini bulup kendini tamamlamak mı?

İnsanlar, hayatları boyunca karşılaştığı insanlardan birinin veya birilerinin farklı olduğunu, kendini tamamlayanı veya aradığını bulduğunu zanneder. Bu tabiatın gereği, ya rastlantı olarak ya da tevafuk olarak ortaya çıkar, bu mümkündür. Ama her bulduğunda belli bir süre sonra yanıldığını fark etmekte de gecikmez. İnsanın kendini bulması, kendini tamamlaması, birini bulmakla hiç mümkün değildir. Birine rastlamak çok kolaydır ama kendini bulmak emek ister, düşünce ister, akıl ister.

Birini bulup kendini tamamladığını düşündüğün zaman, bulduğunda istediğine ulaşamamanın yanılgısıyla bir başkasına yönelir, arayışa devam edersin. Aslında bu yanılgı, senin birini bulmak değil kendini bulman gerektiğini anladığın zaman ortaya çıkar. Çünkü hiç kimse aradığın değil, tam olarak sen de değilsindir. Çünkü aradığın biri değil, kendindir. Buldum dersin ama bir bakarsın ki kapıyı aralamışsın ve giren sadece biraz sana benzeyendir. Anlarsın ki; kendine ancak kendin lazımsın.

Hani genel bir felsefe vardır ya, “birini bulmak eksiğini tamamlamaktır.” İki farklı yarım elmanın bir bütün haline geldiği, birbirini tamamladığı söylenir. Oysa bence bu yanlıştır. Birini bulmak kendini tamamlamaz, “kendini bulmak” kişininkendini tamamlar.

Kendini bulmak için insanın kendiyle yüzleşmekten korkmaması, duygu ve düşüncelerinden kaçmaması, yani kendi iç dünyasıyla hesaplaşması gerekir. Ama bu da, o kadar basit bir şey değil, güç gerekir, emek gerekir, zor olan bir mücadele gerekir ve egosunu ayaklar altına almak gerektiğini anlaması gerekir.

Kendin olamadığın zaman, hiçbir aynı veya farklı düşünce seni tamamlayamaz. Önce kendini bulacaksın, kendini kendinde tamamlayacaksın, sonra katılıma izin vereceksin ki, kimin katkıda bulunabileceğini ve kimin uyum sağlayabileceğini göreceksin. Yani kendisini tamamlayamayan, başkasıyla tamamlanamaz. Yoksa tamamlanmayı bir yana bırakın, çatışmalar ortaya çıkar.

Normalde bir topluluğun içinde veya bir şehrin sokaklarında iki insan birbirini arayıp bulabilir. Birbirini bulmak, tek taraflı bir şey değildir. Sen birini ararken, başka biri de seni arıyordur. Sen onu bulduysan o da seni bulmuş demektir. İşte budur birbirini bulmak diye tabir edilen şey.

İnsan, derin duygular ve felsefi düşünceler sonunda, kendini ve hayatı analiz ederek kendini bulur. Yani ne ararsa arasın, aradığını önce kendinde bulur. Bu yüzden kendini bulmak, tek taraflıdır, yani sadece sen. Sen seni aramaktasın, içini yorumlamaktasın, duygu ve düşüncelerini düşünmen, hayattan ve insanlardan, daha önemlisi kendinden beklentilerin, hataların ve onları düzenleyip yoluna koyman, isteklerin ve iç dünyanla hesaplaşmandır.