Şeytanileşmek…

İnsan silüetine girmiş şeytanların şerrinden sana sığınırım. Onlar iyi görünüp senin kuyunu kazan, adına ne denildiğini kestiremediğim yaratıklar…

Sanat demek gerekiyor çünkü bir insanın şeytanileşmesi çok zor bir icradır. Nitekim din,dil, ırk fark etmeksizin bu dünyaya her birimiz günahsız olarak geldik.  Bu sürecin başlangıcından itibaren gerek beşeri, gerekse çevresel faktörlerin hiç azımsanmayacak yardımlarıyla beraber; bilerek veya bilmeden insanı, şeytanın hükümdarlığını ele geçirmesi konusunda amacına ulaştırdı.

Buradan hareketle dünyaya gelme amacımızla yaşantımızın çelişmesi şeytanın da yüzünü gülümsetti.

İlimi kendimize dost seçmek gerekirken, karşı safında yer aldık maalesef...

Şeytan o kadar mutlu ki, kendi yapmak zorunda kaldığı işleri insanların yapıyor olmasından. Çok fazlasını yapıyorsunuz diye de insanlara kızıyor olabilir.

Hani deriz ya, Şeytan’ın bile aklına gelmez. Hakikaten öyle! Şeytanın bile aklını zorlayacak insanların akıllarını görünce susmanın daha büyük bir erdemlik olduğunu anlıyorsunuz. Sustuğunuz da şeytan size hükmedemiyor. Hükmedemeyince de daha hırçınlaşıyor. İnsani şeytanlar ise öyle değil. Yok edene kadar uğraşmakla meşkul oluyor.

Neyse uzun lafın kısası şeytani insanları görünce kendimize biraz daha çeki düzen vermeyi akıl edebiliyoruz. Düşünşenize, kendinizi sorguladığınız da günahsız olduğunuzu düşünüp şeytana şirk koşmuyor muyuz? Şeytan demez mi, yuh anasını satayım ben olsam bu suçumu kabullenirdim diye!

Ama şeytan üstü yaratık olan şeytanileşmiş insanlar..