DERDİ OLMALI İNSANIN

Dertsiz insan olmaz. Dertler insanları rahatsız eder. Doğrudur, zaten dert dediğin sizi rahatsız etmeye gelmiştir. Peki, ya öyle değilse? Ya sizi kendinize getirmek için geldiyse, ya da içinde sakladığı gizli mücevherle sizi daha mutlu edecek, uzun veya kısa vadede bazı sunumlar, ipuçları varsa. O yüzden derdi de biraz sevmek lazım. “Derdiyle dertlenmek” diye de bir tabir söylemiş bilge insanlar.

Peki, neden derdiyle dertlenmeli insan?

Yıllardır dert edindiğiniz, ama bir türlü içinden çıkamadığınız bir probleminiz, derdiniz vardır. O derdi bir açın, öyle kendi haline bırakmayın, içine bir bakın, “neden?” diye.  Çünkü o derdin size vermek istediği bir mesaj vardır. Eğer derdi dertlenir, neden kaynaklandığını, derdin ana temelini fark ederseniz, ondan kurtulmanın yollarını araştıracaksınız. Yoksa o dert sizi yiyip bitirecek veya şekil değiştirerek sürekli farklı şekilde sizi tekrar tekrar rahatsız edecektir. 

Size çok garip gelecek ama insan derdiyle güzeldir. Derdinizi sevin, onu kabullenin ve onu dert edinin. Derdinizden kurtuluşunuzun ve rahatlamanızın tek çaresi budur. Çünkü derdiyle dertlenen insanın ondan kurtuluş yolunu bulmaya çalışması, gelişimini, belki de hatalarını telafi etmesini, doğruyu, güzeli bulmasını sağlayacaktır.

Dert sahibi olursa düşünecek insan, ya da düşünmek zorunda olacak. Düşününce de derdini sorgulayacak, sorgulayınca da nedenini, niçinini görecek.

Öğrenmek istersen araştıracak, araştırınca da doğruyu görebilecek, görünce de o dert sandığının dert olmadığını görecek ya da dert olanı dert olmaktan çıkartmak için harekete geçeceksin. Harekete geçince de aslında kendine yardım etmiş olacaksın, kendine yardım edince de topluma ve yaşadığın ortama yardımcı olacaksın.

Maalesef insan, “derdim var” diye sızlanır ama tembellik yüzünden harekete geçmeyi göze alamaz, dertlerle dertlenmez. Tembellik deyince hemen aklınıza bedenen tembellik ve atıllık gelmesin. Gönül yorgundur tembelleşir, düşünce tembelidir, vicdan tembelidir, vurdumduymazlıkla tembeldir. İşte bunlardan silkinerek kurtulma derdi olmalıdır, insanın derdi.

Yemek, içmek, gülmek ve eğlenmek dışında birçok derdi olmalı. Sadece madden değil, manen, bedenen değil ruhen, sadece kendi için değil, toplum için, sadece insan için değil, hayvan ve tabiat için bir hedefi ve bu hedefi gerçekleştirmek için derdi olmalı. Derdi olmayan insan, atıl kalmış, kendine bile bir faydası olmayan, iyilikten, güzellikten ve vicdandan nasibini almamış, varlığı ve yokluğu önemsiz insandır.

Derdi olmalı insanın,

Hayata anlam katmak, varoluşu, nefes alışı taçlandırmak için derdi dava edinmeli. Kısacık ömrü anlamlı hale getirmek ve öylesine yaşayıp gitmemek, yani “baki kalan kubbede bir hoş sada bırakmak” için derdi dert edinmeli insan.

Velhasıl, insan olmakla ilgili dert sahibi olmalı insan. Yani insanlığa dair ne varsa, o dertle dertlenmeli.

Öyle bir insan ki; iyiden, güzellikten, insanlıktan yana bir iç mücadelesi, bir iç savaşı olan insanlardan bahsediyorum. Çünkü dünyayı ve insanlığı bir derdi olan insan güzelleştiriyor, değiştiriyor, geliştiriyor.

Derdi olan insana ihtiyacımız var. Hem de her zaman olduğundan daha fazla