Ben severek tutarım orucu, huzuru başkadır.

Tutmayana üzülürüm sadece, yaşayamadığı için bu hazzı.

Ama bazıları tutmayana öfkeli nedense?

Yok sokak ortasında yiyormuş, yok saygısızmış falan...

Bunlar genelde orucu yük görenlerde olan duygular sanki.

Ben bu yükü taşıyorum o niye taşımıyor misali tepkiler.

Tutmayanlar, tutamayanlar, hastalar, farklı dinde olanlar...nasıl ayıracaksın bunu?

Vardır herkesin bir din anlayışı, derdi, bakış açısı...

Sen üzül sadece onun için ama öfkelenme!

Yoksa orucun gayesinden uzaklaşmış olursun, aç kalman nafile.

Oruç bir ay, ama kazandığın beceriyi uygularsan on iki ay işte maksat hasıl olur o zaman.

İnsanoğlu biyolojik dürtülerle donatılmış: yemek, cinsellik, saldırganlık...

Ama bir de akıl verilmiş hepsine hükmedebilen.

Oruç aklın hâkimiyetini sağlamayı öğretir bize.

Kontrollü, sabırlı, hoş görülü olmanın yoludur.

Sahip olanların kıymetini anlatır geçici yokluk yaşatarak.

Anlatır açın, susuzun halini, empatiyi pekiştirir.

Paylaşmanın güzelliğini barındırır içinde.

Bir sürü hikmetiyle gelir ramazan, çok şey söyler aslında.

Ama bazılarının kulağı sadece davul ile top sesinde.

Sindirimle uğraşmayınca beyine daha fazla kan gider, açılır bazı kapılar.

İnsan ister istemez tefekkür eder.

Enerji azalır ve durgunlaşabilmeyi hatırlar insan.

Öylece bakmak, algılamak sadece düşünmeden yorumlamadan.

Uykuyu azaltır, zaman çoktur okumak için sohbet için.

Lakin bazıları için gece sahura kadar okey-nargiledir bu zaman.

Gündüz uyu iftara kadar, gece ayakta kal sahura kadar, ne değişti?

Ruhsal bir katkı olur mu böyle geçince ramazan?

Hadi ibadetlerin getirdiklerini alarak geçirelim hayatı.

Namaz da çok şey getirir oruç da...

Uydurma kendine, yaşanması gerektiği gibi yaşa ki alabilesin hediyelerini.

Bir ay boyunca cevizin kabuğundan çıkan sesle oyalanma, şekle takılma.

İçindeki lezzeti almak için düşün, hisset ve uygula...