GÖÇ

Sarı, turuncu ve nice renklerle bezenmiş yollar,

Çıtır çıtır sesler çıkıyor yürüdükçe.

Dökülen yaprakların son ikazları belki de bu sesler...

Gökyüzünde de bir telaş var, göçüyor kuşlar.

Rüzgarın şarkısı daha sesli artık,

Koro halinde eşlik ediyor her mahlukat ve diyor ki ‘ göç vakti geldi...’

İnsan da göçer bir canlı, ama unutur eski dünyasını.

Vardır önceden, dünyaya gelir, dünyadan göçer, sonrası...

Göçeceğini bilir ama ağır tutar hep yükünü.

Niye böyledir? Cevap çok ya da yok.

Göçmek istiyorum ben de bu aralar.

Yolculuğum içe doğru, halden hale olsun diyorum.

Bir söz paylaştı bir dost; ‘insanın çocukluğu onun atasıdır’ manasında.

Şimdinin anlamı geçmişte gizli anlaşılan,

Çözmen için kendini ta baştan sorgulamak en iyisi.

Başlangıcı nereye kadar götüreceğiz peki bu yolculuğu?

Mevzu beden ise cevap kolay,biyoloji cevap verir.

Ruhun başlangıcı neresi peki? Cevaplar psikolojide başka, dinde başka...

Benim cevabım belli :Hay’dan geldik Hu’ya gidiyoruz.

Aslımız belli ama dönmek zor galiba.

Arınmak, yüklerden kurtulmak, bırakabilmek...

Ah keşke yağan yağmur yetseydi buna, ah esen rüzgar yardımcı olsaydı bana.

Tek insana zor bu yolculuk, diğerlerinde çabaya gerek yok sanki.

Yaklaşmak için öze varlıktan mı vazgeçmek gerek?

Kılavuzlar var görünmez, bazen derttir bazen nimet.

En büyük araç da akıl, o da var insanda.

Ama kullanmayanlar çoğunlukta ve türemiş bir sürü sahte kılavuz.

Aklını kullanmayanları kullanırlar dostlar.

Yolumuzu anlatan kılavuz kitabımız var, aklımız var, rehber yolu çizmiş.

Bazı yol tariflerinin kitaba, rehbere uymadığını aklını kullanarak anla.

Göç eninde sonunda olacak, menzil doğru olsun, fayda etmez pişmanlık sonra.