BAHAR

Soğuktu, sisliydi, karanlıktı kış geceleri,  hiç bitmeyecek sandık bazen...

Aydınlık, ılık, berrak sabahlara uyandık sonunda.

Daha içe dönüktük, aradık içimizde dünü ve yarını.

Ne bulduk bilmem ama sıkıldık bundan.

Boş verdik şu günlerde aramayı,

Yeşeren doğaya saldık yarını, kuşların şarkılarına bıraktık dünü.

Hatırladık ki geçici işte her şey, hak ettiği kadar değer ver yeter.

Doğa yıkandı yağmurla, parladı, makyaj yapmaya başladı sanki, favori rengi yeşildi.

Rengarenk çiçeklerin habercisi tomurcuklar belirdi.

İnsanoğlu etkilenmeden durabilir mi parçası olduğunun değişiminden?

Kıyafetler değişmeye başladı yavaş yavaş, renklenmeye başladı o da doğa gibi.

Güneş uyandırdı kış uykusundaki cümle mahlukatı.

Karıncalar gezmeye başladı, bülbüller şakıyor sabah serinliğinde...

Ayrı tutma insanoğlu kendini, bırak bütüne.

Sana da bir canlılık gelecek, gönlünde çiçekler açacak, dilinde şarkılar olacak.

Yeter ki kurtar kendini şu yarınla dünle uğraşan düşüncelerden.

Duyu organların neyi algılıyorsa, kirletmeden yorumunla, yalnızca hisset.

Bırak  gevşesin, her an savaşacakmış gibi kasılmış olan bedenin.

Yarının sahibi değilsin, dünü de sahibine verdin, bu günü hakkıyla yaşa.

Acıların da bir ömrü var, mutluluğun da, kaygı da sonlu, huzur da...

Döngü hep var olacak yaşadıkça.

Bırakın baharınız  gelsin zamanı geldiyse.

Umutlarınız yağmurla yeşersin,

Isıtsın güneş gibi gülüşünüz dostlarınızı,

Çıkarın üstünüzdeki dert kazaklarını, hafiflesin yükünüz.

Bakın toprağa, göğe, havaya, suya ...özünüz bu, hepsi gibi O’ndan.

Onlar gibi hoş geldin deyin bahara ve uğurlayın artık kışı.

Serpin sevgi umutlarını toprağa, yağmurlar sulasın.

Unutun kırgınlıkları, hataları, affederek büyüyün.

Şefkatli olun önce kendinize sonra cümle mahlukata.

Bahar geldi dostlar, bırakın sizi de yenilesin,

Çok şey yapmayacaksınız sadece hissedin...