Tesadüf mü ? tevafuk mu ?

Hayat, bazen önümüze öyle anlar, öyle rastlantılar çıkarır ki şaşırmamak elde değildir. Tam da ihtiyaç duyduğunuz biriyle, hiç beklemediğiniz bir anda karşılaşırsınız… Ya da bir kitap sayfasını çevirirsiniz ve okuduğunuz cümle, o anki ruh halinize ilaç gibi gelir. İşte tüm bu “manalı rastlantılar” tevafukun zarif izleridir.

Tevafuk; kelime anlamıyla “uyum içinde buluşmak, denk gelmek”tir ama yüzeydeki denk gelişi aşan bir manayı da içinde taşır. Tesadüften farkı, ardında bir anlam, bir irade, bir ince dokunuş hissedilmesidir. Yani tevafuk, bir planın parçası gibi gelen denk gelişlerdir. Tesadüf, rastgeleliğe yaslanırken; tevafuk, ilahi bir ahengin işaretidir.

Modern dünyanın aklı genellikle tevafuku değil, tesadüfü tercih eder. Çünkü tevafuk, bir düzeni kabul etmeyi, insanın her şeyi kontrol edemediğini fark etmeyi, bazen aklın sınırlarını aşan bir kudretin işleyişini sezebilmeyi gerektirir. Oysa tevafuku kabul eden biri, yaşadıklarına karşı daha dikkatli ve daha mütefekkirdir. Bir olay olduğunda “neden başıma geldi?” yerine, “bundan ne anlamalıyım?” sorusunu sorar. Bazen bir kelime, bazen bir göz teması, bazen de bir rüzgâr esintisi… Her biri tevafukun ince dokunuşları olabilir. Önemli olan, bu dokunuşları hissedebilecek bir gönül hassasiyetine sahip olmaktır. Belki de tevafuk, kalbin gözü açık olanlar için evrendeki en anlamlı dildir.

Tevafuklar, bize hayatın sadece fiziksel ve mantıksal bir düzlemde akmadığını hatırlatır. Ruhun sezgisiyle, kalbin dikkat kesilmesiyle anlaşılabilirler. Her şeyin bir sebebe bağlandığı bir dünyada, tevafukları görmek; hayata daha büyük bir anlam penceresinden bakmayı mümkün kılar.

Belki de tevafuk, hakikatin nazikçe göz kırpmasıdır bize…

Ben bir gün, tam ihtiyacım olan bir anda karşıma çıkan bir fırsatın sadece tesadüf olduğuna inanmak istemem. Çünkü bu kadar ince işlenmiş bir kainat, bu kadar derin duygular, bu kadar hassas karşılaşmalar… Hepsi bir rastlantının oyunu olamaz gibi gelir bana.