TELEFONLA SAATLERCE KONUŞANLAR
Hafta içi şehirlerarası otobüsle yolculuk edecektim. Mecburi bir yolculuktu. Bir seminer için Ankara’ya gitmem gerekiyordu. Bileti aldım. Yerim 3 numaraydı. Sağ tarafımda 4 numara, sol tarafımda da 2 numara vardı. Ben koridor tarafındaydım. Yani tam ortada. Tam otobüs hareket etti. Sağ tarafımdaki bayanın telefonu çaldı. Çalan telefonu açtı ve konuşmaya başladı. Ancak konuşuyor Allah konuşuyor. Bir türlü bitmedi konuşma. Çıldırdım. La havle çekiyorum artık. Bir müddet sonra 2 numaradaki beyefendinin telefonu da çalmaz mı…. al bir de buradan yak. O da konuştu bi yarım saat. Ben iki ateş arasında iyice çıldırdım. Nasıl yapsam da bunları susturmak için girişimde bulunsam diye düşünürken, birden vaiz oluşum aklıma geldi. Tabi hoca olunca melek gibi olmamız bekleniyor ya, ya sabır dedim. Sabrımın sonu selamet oldu şükür. Sağ tarafımdaki bayan, telefonu yarım saat kadar sonra kapattı. Ama 2 numara devam ediyor. Ya sabır diye bi daha başladım. Neyse o da bir müddet sonra kapattı. Ama benim sinirler alt üst oldu. Her şeyden önce iki radyasyon arasında kaldığımı düşünmem beni sinir etmek için yetiyordu. Gürültü ise şöyle dursun artık.
Neyse Ankara’ya vardık. Seminer bitti, Konya’ya dönüyoruz. 18 numara koltuk numaram ve yanımda da bir bayan var. Yine koridor tarafındayım. Yanımdaki bayanın telefonunun şarjı bitmiş. Şoföre sordu şarj var mı otobüste diye. Yok dediler. Yolda mola verdik, bayan telefonunu şarj etmek için aşağı indi. Bindik. Yolda tekrar şarj için şoförün bulunduğu yere gitti. Tekrar geldi, tekrar gitti. Tekrar geldi, tekrar gitti. Tabi bu arada ben hep kalkıp oturuyorum. Bir de ya sabır burada çektim. Allah aşkına! Şarjınız olmadığında hayatınız durdu mu? Ya da telefonunuz olmadığında ne kaybınız oldu? Bir insanı rahatsız edip durduğunuza değdi mi? hem de öyle bir yorgundum ki. Bu telefonlar hayatımızı ne kadar da kısıtlamış aslında. Teknolojiye mahkum olmuşuz. Şarjı bitmiş bir telefon bile insanı oyalayabiliyorsa, artık gerisini düşünemiyorum.
Ey telefonla saatlerce konuşup da etrafa radyasyon yaydığını, kendi kulaklarına ve beyinlerine zarar verdiğini düşünmeyen, gürültü kirliliği yapan, kendi özel konuşmalarını başkalarına da duyuran arkadaşlar, vatandaşlar, insanlar, abiler, ablalar, teyzeler, amcalar…….neden bunu yapıyorsunuz? Siz 3 numara koltukta otursaydınız, 4 ve 2 numara aynı anda telefonla konuşmaya başlasalardı ne derdiniz? Bir ara ben de konuşmaya başlayayım da bir empati yapmayı öğrensinler dedim içimden ama kendime yakıştıramadım. Neden bu tür şeyleri düşünmeye mecbur bırakıyorsunuz diğer insanları? Sessiz konuşmaya dikkat etseniz bile etrafa radyasyon yaydığınızın farkında değil misiniz? İnsanlar zaten bir depresyon, hayatın stresi içindeler. Niye bir de siz bu strese kendinizi ekliyorsunuz?
İnsan içinde yaşamak istiyorsak, diğer insanlara saygılı davranmalıyız. Her zaman söylediğimiz bir hadis-i şerifi yine tekrar edelim: “kendinize yapılmasından hoşlanmadığınız bir şeyi kardeşinize yapmayın” buyuruyor Hz. Peygamber (s.a.v.). Hz. Peygamber’i sevmek Mescid-i Nebevi anıldığında ağlayıp sızlamakla olmuyor. O’nu sevmek O’nun dediklerini emir kabul etmekle oluyor. Eğer O’nun ümmeti isek lütfen O’na layık yaşamaya çalışalım….. kimsenin de hakkına girmeyelim. Hz. Peygamber’e komşu olmayı düşünüyorsak, yolda, evde, otobüste komşusu olduğumuz insanların hakkına girmeyelim. İnşallah telefonla konuşurken biraz daha dikkatli oluruz, aksi halde karşıdan çok da hoş görünmüyoruz…..
