VEFA..

Vefa, insanlığın en kıymetli hazinelerinden biridir. Ancak ne yazık ki, günümüz dünyasında bu hazine giderek unutuluyor. İnsanlar birbirlerine duydukları sevgi ve bağlılığı, çıkarlarına tercih etmeye başladılar. Eski dostlukların, yıllar boyu süren bağların yerini hızla gelip geçen, değeri bilinmeyen ilişkiler aldı.

Vefasızlık, bir kalbin taşıyabileceği en ağır yüklerden biridir. Bir insana güvenmek, onun yanında olmak, zamanını ve emeğini paylaşmak… Tüm bunlara rağmen bir gün sırtını dönüp gitmesi, insanın içinde derin bir yara bırakır. O yara kolay kolay kapanmaz. Çoğu zaman, güven duygusu da o yara ile birlikte kaybolur.

Bir düşünelim, vefasızlık neden bu kadar yaygınlaştı? Teknoloji mi suçlu, yoksa modern dünyanın bize dayattığı hız tutkusu mu? Belki de asıl sorun, insan olarak değerlerimizi yitirmiş olmamızdır. Bizi biz yapan, dostlarımıza verdiğimiz sözlerde durmamız, sevdiklerimize verdiğimiz değeri hissettirmemizdir. Ama şimdi, vefalı olmak bir zayıflık gibi algılanıyor.

Oysa vefa, insanı insan yapan en önemli erdemlerden biridir. Sadece dostlukta değil, aile içinde, iş hayatında, hatta toplumun her alanında vefaya ihtiyaç var. Bir gün, bizi biz yapan bu değerlerden uzaklaşırsak, elimizde ne kalır?

Kendi hayatımızda vefalı olmayı bir ilke edinmeliyiz. Eski dostlarımızı arayıp hatırlarını sormalı, bizi büyüten anne-babamıza minnettarlığımızı göstermeli, bizim için bir çaba sarf eden herkese teşekkür etmeyi unutmamalıyız. Unutmayalım ki, vefa bir iyilik zinciridir. Siz vefalı olursanız, bu başkalarına da ilham verir ve dünya daha yaşanabilir bir yer haline gelir.

Vefasızlık çok şey götürür; sevgi, güven, huzur… Ama vefa, tüm bunları geri getirir. Öyleyse, hayatın bize sunduğu güzelliklere karşı biraz daha vefalı olmayı deneyelim. Çünkü bir gün, aynı vefayı biz de beklemek zorunda kalabiliriz.