SONSUZ VEDA…

Ölüm, insanın karşısında en çaresiz kaldığı hakikat. Gündelik hayatın telaşı içinde kendimizi öyle kaptırıyoruz ki, ölüm sanki bizimle hiç tanışmayacakmış gibi bir yanılsamaya düşüyoruz. Halbuki her doğum, kendi içinde bir ölümü taşır; her nefes, bir sonun habercisidir.

Bu dünyada doğar, büyür, koşar adım hayallerin peşinden gideriz. Ama bir gün, ansızın gelen bir sessizlikle yüzleşiriz. Sevdiklerimizi kaybettiğimizde ya da bir mezarlık ziyaretinde ölümün ne kadar yakın olduğunu anlarız. Ve o an şunu düşünürüz: "Bu kadar telaş, hırs, öfke... Hepsi ne için?"

Belki de ölüm, bize hayatın anlamını hatırlatmak için var. Onun soğuk yüzü, geride kalanlara sıcak bir ders bırakır: Sevgi göster, değer ver, bağışla. Bugün kime "seni seviyorum" demekten çekindin? Ya bir daha fırsatın olmazsa?

Ölüm, korkulacak bir son mu, yoksa bir geçiş mi? Bu, inançlarımıza ve bakış açımıza göre değişir. Kimimiz için ölüm, yeni bir başlangıcın kapısıdır. Kimimiz içinse bilinmeyen bir karanlık. Ama her hâlükârda o kapıdan geçeceğimizi bilmek, yaşamı daha dolu dolu yaşamak için bir vesile olabilir.

Son nefesimizi verdiğimizde arkamızda ne bırakacağız? Geriye kalan yalnızca bir mezar taşı mı olacak, yoksa insanların kalbinde bıraktığımız güzel bir iz mi? Belki de asıl mesele budur. Çünkü mezarlar zamanla unutulur, ama sevgiyle yapılan bir iyilik, insanlık tarihinin belleğinde hep yerini bulur.

Ölümden korkmak yerine, onun hayatın kıymetini artıran bir gerçek olduğunu kabul edelim. Çünkü ölüm, bize yaşamayı öğretir.