Lokman Hekim

Lokman Hekim zamanın şifacısıymış.

Dükkânında her türlü hastalığın devası olan ilaçlar varmış.

Hastalar içeri girdiklerinde hastalıklarına iyi gelecek olan ilaç şişesi sallanırmış.

Bir gün içeri birisi girmiş.

Ancak hiçbir şişe sallanmamış. Lokman Hekim bunun üzerine:

“Senin hastalığının çaresi yok öleceksin” demiş.

Adam ölümden kurtuluşun olmadığını öğrenince çok üzülmüş.

Her şeyini satmış. Yanına bir at yay ile ok ve av köpeği alarak dağlara çıkmış.

Vurduğu hayvanları yiyip yörüklerden yoğurt süt alarak yaşıyormuş.

Bu arada hastalığı da iyice artmış.

Bir ağacın altına gelmiş.

Atını bağlayıp köskelmiş.

O sırada bir yörük kadını bir tas sütü saylığa koymuş. Yılanların sütü sevdikleri bilinir.

Tasa yaklaşan bir yılan sütü içmiş sonra da zehrini süte kusmuş. Tas yemyeşil olmuş. Ağrıları iyice azan adam:

“Gidip şu zehri içeyim de ölüp kurtulayım” diyerek zehirli sütü içmiş.

Bir süre sonra ishal olmuş ve kusmaya başlamış. Ancak oldukça hafiflediğini hissediyormuş.

Ölmek için içtiği zehirden sonra daha iyi olduğunu görmüş.

Gün geçtikçe iyileşmiş ve hastalığı tamamen geçmiş.

Ama ölmedim” demiş.

Bunun üzerine Lokman:

“Ben sana ala ineğin sütünü nereden bulayım sütü yılana içirip nasıl tasa kusturayım.

Hastalığının çaresi vardı ama bu ilacı temin etmek zor olduğu için öyle dedim” diye cevap vermiş.

O gün bu gündür tas ve yılanın eczacılık ve tıp biliminin simgesi olması halk tarafından Lokman Hekim’e dayandırılır…

Hastalığın da şifasının da nereden ve ne zaman geleceği bilinmez. Zehir sandığın panzehir, panzehir sandığın zehir olabilir. Bunu deneyimlemek ya da deneyimleyenlerden öğrenmek gerekebilir bazen. Hayatta hiçbir şey tesadüf değil derler. Ne kadar doğru ne kadar yanlış bilinmez ama yaşanmışlıkları çoktur elbet. Tesadüf yada değil hiç fark etmez, ömrümüz bizlere iyiyi, doğruyu ve güzeli yaşatsın kafidir. Herkesin güzelliklerle şifalarla yaşadığı bir ömürleri olsun dileklerimizle…