Yetimin Malı

Bir kuş bir çayırlığa gitti. Orada bir avcı tuzak kurmuş, tuzağın içine de birkaç tane buğday serperek bir kenarda yaprakların, otların arasına gizlenmiş bekliyordu.

Kuşcağız gelerek onun etrafında dolaşmaya başladı, adamın böyle yapraklara sarınması tuhafına gitti.

  - "Sen kimsin? Neden böyle yeşiller giyinmişsin, böyle tenha bir yerde bekliyorsun, vahşi hayvanlardan korkmuyor musun?" diye sordu.

  Adam :

  - "Ben bir zahidim. Dünyadan elimi, eteğimi çektim, böyle tenha bir yerde; otlarla yapraklara belenerek kanaat edip gidiyorum." dedi.

Kuş adama bir çok soru sordu adam da ona cevaplar verdi. Nihayet kuşcağız o buğday tanelerini gördü.

- "Bunlar kimindir?" dedi.

Adam :

- "Bunlar bana kimsesi olmayan bir yetimin emanetidir." dedi.

 Kuş :

 - "Çok açım müsaade edersen bunlardan yiyip karnımı doyurayım, çünkü benim zaruretim var zaruri hallerde de leş yemek bile mübah olur." dedi.

Adam :

- "Bu buğdayları bana, beni emin bildikleri için emanet ettiler, yetim malı helal olmaz." dedi.

 Kuş çok açtı :

 - "Ey zahit kişi müsaade et de şu buğdaydan yiyeyim, karnımı doyurayım." dedi.

- "Zaruret hakkında kendine bir fetva uydurdun, eğer gerçekten öyle değil ise suçlu olursun, hatta zaruretin bile olsa çekinmen, haramdan sakınman daha iyidir." dedi.

Kuşun artık dayanmaya takati kalmamıştı, büyük bir iştahla buğdaylara hücum etti, onları yemeğe başladı. Başladı başlamasına lakin tuzağa da yakalandı. Kurtulmak için çırpınırken kendi kendine:

- "Sahtekarların, yalancıların efsunlarına kananın hali böyle olur." diyordu.

Bunu duyan adam :

 - "Hayır öyle değil, haksız yere yetim malını yiyen, gözlerini hırs bürümüşlerin layığı budur." dedi.

Yetim malının yeri bizlerde ayrıdır. El sürülmez, göz süzülmez. İradesine sahip çıkamayıp yetim malına göz dikende eninde sonun da layığını bulur. Fakat ne hikmetse buna rağmen biz insanoğulları yine bir kimsesiz bir zayıf gördük mü mal derdi sefasına düşer, hakkımız olmayanı hak iddia ederek sahip olmaya çalışırız. Onca yaşanmışlıklara rağmen ders almaz bir cürretle bizde yetim malına göz dikeriz. Dikeriz dikmesine de çok şükür ilahi adalette bize gözünü diker dersimizi verir. Yoksa bizde ne yetim hakkı tanınır, ne düşmüşe destek olan bulunur. Dünyaya dünya malı için gelmiş birer insancıklar olduk. İyiliği, hoşluğu, güzelliği arka cebimize koyup bir güzel oturduk üstüne….

Allah arka cebimizdekileri yüreğimize yerleştirmeyi de nasip etsin el birlikçe….