Hintli bir bilge öğrencileriyle Ganj Nehri kıyılarında dolaşırken, birbirleriyle öfkeyle bağıra çağıra konuşan bir aileye görmüşler. Bilge, öğrencilerine “Sizce insanlar neden bu aile gibi birbirleriyle öfkeyle, bağıra çağıra konuşurlar” diye sormuş.

Bir öğrencisi “Çünkü sakinliğimizi kaybederiz” demiş. Bunun üzerine bilge “İyi de öfkelendiğimiz insan yanımızda. Ona söyleyeceklerimizi daha kısık bir ses tonu ile iletemez miyiz” diye sormuş. Ancak bu soruya cevap veren olmamış. Bunun üzerine bilge devam etmiş:

“İki insan birbirine öfkelendiğinde kalpleri birbirinden uzaklaşır. Uzak mesafeden birbirlerine seslerini duyurabilmek için bağırmak durumunda kalırlar. Öfkeyle açılan kalplerin mesafesi ne kadar uzunsa, o uzun mesafeden seslerini birbirlerine duyurabilmek için o kadar çok bağırmak durumunda kalırlar.”

Bunun üzerine bir öğrencisi “Peki ya iki insan birbirini severse ne olur” diye sormuş.

“Birbirlerine bağırmazlar, sakince konuşup anlaşabilirler. Çünkü kalpleri arasında mesafe yoktur, iki kalp birbirine yakınlaşmıştır.” Bu cevapla pek tatmin olmamış görünen öğrencisi ısrarla devam etmiş sorusuna “Peki ya iki insan birbirini daha fazla severse ne olur?”

“Bu durumda kalpler birbirine iyice yakınlaştığı için pek konuşmazlar, artık sadece fısıldaşırlar. Hatta konuşmalarına gerek bile kalmaz, birbirlerine bakmaları yeterli olur. İşte birbirini gerçekten seven iki insanın yakınlığı böyle olur.”

Biraz soluklanan bilge sözlerine şöyle devam etmiş “Tartıştığınız zaman kalplerinizin arasına mesafe girmesine izin vermeyin. Aranıza mesafe koyacak ifadelerden kaçının. Yoksa bu mesafe öyle bir açılır ki, birbirinize yakınlaşma imkanı dahi bulamazsınız.”

Bilge öğrencilerine ders vermiş vermesine sanırım günümüzde bu ders yeterli olmaz artık. Neden diyeceksiniz şimdi hemen açıklayayım. Bilge öğrencilerine bir aileyi örnek göstermiş birbirlerini seven insanlardan hatta tanıyan insanlardan ele almış konuyu. Sevdiğimiz kişiler ile aramıza öfke girerse kalplerin uzaklaşacağını vurgulamış. Fakat artık öfke bizi ele almış durumda. Birine öfkelenmek için tanımak yada sevmek gerekmiyor. Toplum olarak hatta insanlık olarak artık öfkeyle besleniyoruz. Bunu hiç birimiz inkar edemeyiz. Markette, yolda, trafikte, okulda yer zaman mekan fark etmeksizin belki hayatımız boyunca sadece bir kez göreceğimiz insanlarla bile öfke patlaması yaşıyoruz. Kalplerimizin birbirinden uzaklaşmasına gerek bile yok çünkü kalplerimiz birbirlerini tanımıyor bile. Ama öfkemiz yer zaman ve kişi seçmeden görevi başınsa hep. Hep bir asilik hep bir diklik peşinde insanlık. Haklı haksız yok. Güçlü güçsüz, ezen ve ezilen hakim oldu yaşama. Bilgenin dersi bize hiç uğramadı bana kalırsa….