KÖPEK MUHABBETİ

Mevlana bir gün sevenleriyle kıra çıkmış.

O esnada sürü halinde köpeklere rast gelmişler.

Hayvancıklar öyle sevimli, öyle hoş muhabbetle şakalaşıyorlarmış ki… ve güzelce oynaşıyorlarmış ki…

Mevlana’da bu sevimli manzarayı bir süre seyretmiş. O sıra da içlerinden biri:

“-Köpeklerin, birliği, dirliği, muhabbeti ne güzel. Aralarındaki hoşgörü ve saygı bize güzel örnek” demiş.

Mevlana, bu sözün sahibinden, hemen gidip kasaptan birkaç kemik getirmesini istemiş.

Kemikler gelince; ”bu kemikleri köpeklere atın”, demiş.

Kemikler atılır atılmaz köpeklerin sevgiyle oynaşmaları birden bitmiş.

O an kıran kırana bir kemik kapma mücadelesine başlamışlar.

Biraz önce birbiriyle oynaşan köpekler, o an kemik kapışıyorlarmış.

Mevlana yanındakilere;

“Biraz önce burada gördüğünüz muhabbet, köpek muhabbetiydi.

Köpeklerin muhabbeti, aralarına bir kemik düşünceye kadardır!…” demiş.

Doğru söze ne denir ki. Köpeklerin muhabbeti kemik düşene kadarmış eskiden. Yani onlar bir kemikle tüm muhabbeti unutup kavgaya saldırıya başlarlarmış. Adı üstünde köpek.

Peki biz insanlara ne oldu. hayvanları eğitmeye çalışırken farkına varmadan hayvanlar mı bizi eğitti. Biz onların davranışlarına şekil vermekle uğraşırken kendimiz mi farkında olmadan davranışlarımızı onlarınkine benzettik. Kendi hoş sohbet muhabbetlerimizi ne ara köpek dalaşmalarına çevirdik.

Yüz yüze gelip birbirimizi överken arkamızdan atıp tutmaya ne zaman başladık. Can ciğer iken bir çıkar söz konu olunca hemen de nasıl kanlı bıçaklı oluveriyoruz. Oysa Mevlana dememiş mi köpeklerin muhabbeti kemik düşene kadar diye. Biz insanlara ne oluyor o vakit. Bizim kemikle ne işimi var. Hoş sohbet adamları değil miyiz biz.

Daha da kötüsü oldu insanlığımızda. Köpekler sadece kemik için aç karnını doyurmak için dalaşır birbirini yaralar. Ya bizler. Para için yemek için kıyafet için ev için, araba için, iş için, ego için, üstünlük için ve daha neler neler için bir birimizi parçalıyoruz. İki yüzlü oluyoruz, sadakatsiz oluyoruz, çıkarcı oluyoruz, yalancı oluyoruz, oluyoruz da oluyoruz. Hayvanlar sadece açlıkları için saldırgan oluyorken bizler bir çok şey için bir çok davranış sergileyebiliyoruz.

Sonra da geçip bilmem kaç yıl evvel köpek evcilleştirildi bilmem kaç yıl evvel kedi, at, eşek derken bir çok hayvan evcilleştirildi deriz. Kusura bakmayın ama ben şöyle bir bakıyorum da biz hayvanları evcilleştirmişiz yaşam alanlarımıza dahil etmişiz evet ama onlarda hiç boş durmamış. Bizleri bizlerin yaşam alanlarında hayvanlaştırmışlar resmen. Biz onları dizginlerken onlar bizi hırçınlaştırmış…

Onlarında bir suçu yok ki onlar doğaları gereği davranırken bizler doğamızdan çıkıp çaktırmadan onları örnek almışız. Yani işin özü ne yaptıysak yine biz insanlar yine biz insanlara yapmışız. Ortaya da böyle bir insanlık çıkmış insanlık olduğunu YERSENİZ tabi….