İLK GAZETEM, SON GAZETEM OLUR İNŞALLAH …

KONYA POSTASI, 70 li yıllarda gazetecilik mesleğine ilk adım attığım yuvam.

Hala rüyalarıma giren anılarımın, heyecanlarımın benimle bütünleştiği yer.

Veeee 46 yılın ardından yine KONYA POSTASI Gazetesi benim şimdiki adresim.

Cenab-ı Allah’ıma dua ediyorum. İnşallah, hayırlısı ise burası benim mesleğe veda ettiğim son adres olsun.

Biliyorum 10 günlük bir süreçte samimi okurlarımızdan, dostlarımızdan, sevenlerimizden hatta sevmeyenlerimizden ayrıyız.

Çok, çok heyecanlıyım.

GURURLUYUM, Konya basınının amiral gemilerinden birindeyim.

MUTLUYUM, 30 yıl önce dostluktan öte aile dostu olduğum KARA ailesi ile birlikteyim.

MAHCUBUM, son 10 günde en başta Konya olmak üzere Ankara, İstanbul ve Eskişehir’den gazetecilik adına aldığım ciddi teklifler karşısında önce mahcup oldum hem de çok mahcup olum, sonra şaşkın.

İTİRAF EDİYORUM, 46 yıldır hep hayallerimin ve hedeflerimin peşinde koştum. Düşünmeden, ölçmeden, biçmeden, altını üstünü hesaplamadan hep koştum. Bu kez oturdum. Hiç yapmadığım bir şekilde her sese kulak verdim. Her nasihati not ettim. Her davete “peki” dedim ve gittim. Her görüştüğüm insan ile tek tek tüm teklifleri ve durumumu gereğinden fazla (!) şeffaf bir şekilde masaya koydum.

10 günün sonunda tüm teklifleri şehri ve ülkeyi yöneten büyüklerimiz ile bir kez daha, bir kez daha görüştüm.

Çünkü ya yine Konya’yı terk edip, başka şehirlerde yeni rüzgarlara göre yelken açacaktım.

Ya yine Konya’da kalacaktım. Ama bu sefer çok daha kararlı bur duruşla yol ayırımında idim. Ya basın sektöründe kalacaktım, ya da teklifler içerisinde bulunan basın sektörü dışında tercihimizi yapacaktık.

ORTAK AKIL dedi ki, yerin; KONYA. Alanın; BASIN. O zaman adresinde KONYA POSTASI…

Sağ ve sağlıklı olduğum sürece bu on günde yaşadıklarımın yazılabileceklerini gelecek zaman içerisinde sizlerle paylaşacağım. Ama son bayram arifesinden bugünü beynime kazıdım.

Son on günün acısı, hüznü, öfkesi, şaşkınlığı, çaresizliği ve geldiğimiz noktadaki huzurumu notlarım arasına kaydederken sizlerden gelenlerle bazılarını şöyle not almışım;

“Güzel bir hayat isteyen insan güzel insanlar biriktirirmiş”

“Gerçek kasabanın fahişesi gibiymiş. Onu herkes tanıyormuş ama sokakta görünce kimse ona selam vermeye cesaret edemiyormuş”

“Bir insanın nasıl güldüğünden terbiyesini, neye güldüğünden akıl seviyesini anlamalıymışız”

“Sizde üç şeyi görebilen insana güvenin. Gülüşünüzün ardında ki kederi…Öfkenizin ardındaki sevgiyi…Sessizliğinizin ardındaki nedeni…”

“Her insanın kıymeti “ahlakının” güzelliği kadardır”

“Eğer imtihan oluyorsanız bu Allah’ın sizi unutmadığının müjdesidir”

“Anlatılacak o kadar çok şey var ki; ama insan anlatmaktan değil anlaşılmamaktan yorulduğu için susmayı tercih eder”

SONUÇ; “Bütün bu yaşadıklarımızı tek bir cümle anlatıyor “HAYIRLISI BU İMİŞ”

ÖZÜMÜZE DÖNELİM

İzin verirseniz haddimizi bilerek, boyumuzun ölçüsünü, kilomuzun okkasını bilerek yerel birkaç konudan küçük küçük başlayalım.

BU PARA KİMDE VAR?

Bayram sonrası yeni normalleşmede sokağa çıkma, alışveriş yapma gibi rahatlamada öyle işler olmuş ki anlatılanları ağzım açık diniyordum. Mesela bizim şehrimizde merkezde bir ünlü giyim kuşam mağazasında insanlar içeriye girebilmek için dışarıda uzun uzun kuyruk oluşturmuşlar. İçeride ise kasada para ödemek için oluşan kuyruk dışarıdakinden daha fazla imiş.

Tamam salgın sonrası en başta alış veriş olmak üzere Konya’da buna dahil Türkiye’de, Dünya’da ”alış veriş çılgınlığı” modası başlayacak. Kimse kusura bakmasın Amerika’daki, İngiltere’de ki Avrupa’da ki çılgınlık benim küçük dünyam için ölçü olamaz. Biz Türk’üz, biz elhamdülillah Müslümanız. Onlar yapıyor diye biz yapamayız. Onlar için moda, onlar için yasal, onlar için etik ve onlar için mubah olan bizim için olamaz. Çünkü bizi onlardan ayıran özelliklerimizi hiç mi hiç aklımızdan çıkarmamalıyız. Onun için Onlar bunun için biziz.

PEKİ BUNA NE DİYECEĞİZ?

Yukarıda ki örnek işin paralı insanlarımız için olanı idi. Hani Bayram sonrası hepimizin canını yakan (Daha yakacağının dahi farkında olmayanlarımız olsada) akaryakıtta fiyat düzenlemesi, vergi işi oldu ya. Bir benzin istasyonunda şöyle bir olay yaşanır. Pompaya yaklaşan sürücü 35 liralık yakıt ister. Pompacı arkadaş 35 TL lik yakıtı doldurur. Sürücü kontağı çevirir ama, hala sarı lamba yanmaktadır. “Bu nedir?”, “Bu lamba hala niye sarı yanıyor?” diye çıkışır. Pompacı arkadaş gayri ihtiyari “Abi lambaya bakmayacaksın. Verdiğin paraya bakacaksın” der.

Bu ikiside geçen hafta bizde yaşanır.

AMBULANSA YOL VERMEMENİN MANTIĞINI BİLEN VAR MI?

Cuma günü ikindi saatlerine doğru Hacı Veyiszade Camiinden Ata Petrol kavşağına geldim. Kırmızı ışıkta bekliyorum.

Arkadan acı acı bir siren sesi ve sağ şeritten yanımıza ambülans geldi. Ambulansın sireni ortalığı yıkıyor. Önünde iki araç var ve kırmızı ışıkta bekliyor. Diğer sürücülerde o araç sürücüsünü korna çalarak uyarmaya çalışıyorlar. Ama nafile. Allah rızası için bir kişi bana bunun mantığını söyleyebilir mi?

Yarın Allah izin verirse yine bu sütunlarda birlikte olabilmek ümidi ile hoş çakalın.

GÜNÜN OKKALI SÖZÜ

Bir gün birisi ile dost olduğunuzda yarın onun bir düşman olabileceğini unutmayın.

NE ZAMAN ADAM OLURUZ?

Söğüt dalının da bir odun olduğunu idrak edebildiğimiz zaman daha iyi ADAM oluruz.