HEPSİ ÖLDÜ…

Toplum olarak, insanlık olarak hepimizin başı sağ olsun. Acımız derin, kaybımız çok büyük. Kaybettiğimiz dört şey insanlığı temelinden sarsan şeylerdi. İnsanlık bir daha ayağa kalkabilir mi bilmiyorum. Bu kayıplar geri getirilemezse insanlıktan söz etmek asla mümkün değildir bundan sonrası için. İnsanlar en üstün varlıklardır yaradılışlarından beri. Fakat bu üstünlüğü en alçak seviyeye kadar düşürebilmiş bir vurdumduymazlığa da sahiptir. Bu kadar üstün olup bu kadar dibi görebilmekte insanlığın kendi kendine yaptığı en büyük ayıp, en büyük vahşettir. Üstün yaradılışının aksine yok oluş yolunca ilerlemektedir insanoğlu. Kaybettiği dört temel duygu olan BARIŞ, SEVGİ, İNANÇ VE UMUT bunun en büyük göstergesidir.

Barış; herkesi her şeyi düşmanlıktan çıkarmak, kötüyü hayattan yok etmektir. Büyük bir affetme hatayı telafi etme kabiliyetidir. Ama maalesef barışı kaybettik başımız sağ olsun. Barışın o koca yerini savaşa bıraktık bile…

Sevgi; karşılıksız kucak açmaktır. Güzeli çirkini, azı çoğu, iyiyi kötüyü sevebilmektir. Birlik ve beraberliğin temel taşlarındandır ama ne yazık ki onu da yitirdik. Yerine kin ve nefreti hatta intikam duygusunu öyle bir yerleştirdik ki kimse kimsenin kalbini bırak yanından bile geçemez hale geldi. İnsanlığa geçmiş olsun…

İnanç; bir şeylerin olacağına hayatın iyeye gideceğine ve insanlığın düzeleceğine olan inancımız çoktan kayboldu ki inanç dursun, yerinde kalsın. Kardeş kardeşe güvenmiyor, gözüyle gördüğüne farklı ve kötü manalar yüklemeyen kalmadı iyiye bile iyi diye inanan yok artık. Herkes her şeyin altında kötüyü arar durumda. Dini inancı insanlık eteklerinden silkelemiş kötülüğe tapar hale gelmiş. Öyleyse geçmiş olsun inanç duygusunu da el birliğiyle gömdük. Birde kolay kolay çımasın diye kürek kürek toprak attık.

Umut; en ağırı da bu işte. Temel duygularımızı kaybettik etmesine de bari umudumuz kalsaydı. Umutla yeşerseydik tekrar insan olmayı umut edebilseydik ama nerede. En kolay onu yitirdik zaten. Umut yavaş yavaş kaybolurken inancı, sevgiyi ve barışı da götürdü. Hem de öyle bir götürdü ki umudun gidişi diğerlerinin dönüşünü imkansız hale getirdi. Ah be insanlık hepsini yitirdik bari umuda sahip çıkabilseydik ya…

Her doğan çocukta barışın, sevginin, inancın geri geleceğine inanabilseydik keşke. Bu çocuklar sevgiyle umutla büyüselerdi, dört temel duyguyu insanlara tekrar aşılasalardı. Ama nerede insanlık öyle bir sapkınlıkla ilerliyor ki doğan çocukları bile koruyamaz olduk. Kötüler ölüyor diyemedik hiçbir zaman ama doğanlar kötülerin eline düşüyor diyoruz her gün. Kundaktaki bebek kendini bilmezken kötünün içinde kalıyor savunmasız, karanlık, telafisiz. Sonra bir bakmışız herkes feryat figan, idamda isteniyor, adalette. Peki ne kadar sürüyor. Ya da sürüyor mu gerçekten. Bence sürmüyor çünkü bir çocuğa yapılan kötülüğün üstünden saatler geçmeden başka bir çocuk haberi geliyor. Başka bir kadın haberi geliyor. Başka bir cinayet başka bir taciz, başka bir tecavüz başka başka başka… Yani kötülük küçücük yüreklerde koca koca kayalarla yağıyor üzerimize. Peki bizler ne yapıyoruz. Sosyal medyada veya birkaç saat meydanlarda kınıyoruz, lanetliyoruz, yuhalıyoruz sonra sessiz sakin dağılıyoruz. Dahası yok. Canı yanan hayatını kaybedenler duygular gibi toprak altına bizlerde evine, işine hayatını yaşamaya. Bilmiyorum idam mı ağır cezamı şeriat mı bunların cezası. Elbette en ağırı olmalı ama nasıl olacağına karar vermek haddimiz değil. Haddi olanların da sallayıp geçecekleri bir konu değil. Ama bu yaşanarak ve cezalandırılarak kısır döngüye girmiş durumda. Bu döngüden çıkmak için nerede olursa olsun tüm insanlığın bir araya gelip BARIŞ, SEVGİ, İNANÇ VE UMUDU insanlığa kazandırması gerekiyor. Ne zaman ki bu duygular toprak altından çıkıp insan bedenine tekrar girdi işte o zaman insanlık haksız yere toprak altına girmekten kurtuldu. İnsanlık o zaman insan olmayı ve üstün olmayı başarabildi demektir. İnsanlığın el ele İNSAN olabilmesi ile…

Umut barış sevgi inanç