EN GÜZEL DİYALOG

Daha dün belediye otobüsüne bindim saat 9:30  10:00 arası. Otobüs çok olmasa da kalabalık. Neyse ön kısımlarda bir yer boşaldı oturdum. Ben oturduktan sonra bir kadın ile dört beş yaşlarında bir kız çocuğu bindi. Onlarda benim çaprazımdaki boş koltuğa oturdular. Maşallah diyorum çünkü kızda bir göz var zeytin gibi ve iri. Onu da geçtim bir bakışı var insanı kilitliyor kendine. En azından beni kilitledi.bilmiyorum kaç durak gittik hiç farkına bile varmadan ama kız çocuğuyla birbirimize öyle kilitlenmişiz ki ne bir mimik ne bir tebessüm hiçbir şey yok ama derin derin bakıyor haliyle bende alamadım gözlerimi uzun uzun baktık. Dedim ya öyle bir bakıyor ki neredeyse yol bitmiş farkında değilim. Sıfır tebessümle masumiyeti dibine kadar yaşatmış bana. Bi ara gözlerimiz bir koptu o iri iri gözleriyle baba annesine döndü can kulağıyla onu dinledi. Bende bu sırada kendime geldim çocuğa uzun uzun baktığımı fark edip önüme döndüm. Bu sırada baba anne ve torun arasında bir diyalog geçti ki beni benden aldı. Hatta bir ara kendi kendime gülümserken buldum kendimi.

Baba anne torununun yüzünde, biraz kurumuş kabuk bağlamış dudaklarına bakarak iyi iyi dudakların da biraz iyi olmuş dedi.

Torunu gözlerini açarak kim dedi.

Baba anne şaşırarak dudakların dedi ama torunu biraz daha meralı ve bakışla kim dedi.

Baba anne de aynı sabır aynı ses tonu ile elini dudaklarına götürerek dudakların iyi olmuş dedi.

Torun tamam da dedi kim?

Baba anne tekrar eli dudakların da sabırla anlayana kadar uğraşacağım imajıyla dudakların iyi olmuş dedi. Torundan yine aynı soru derken bu mücadele birkaç tekrarla devam etti sonunda torun tekrar sordu sakin bir tavırla.

Baba anne dudaklarım tamam da kim yolmuş?

İşte ben burada kendi kendime gülüyordum. Baba annenin deminden beri uğraşıp iyi olduğunu anlatmaya çalıştığı torununun kim diye sormasının tek sebebi iyi olmuşu yolmuş olarak anlamasıymış.

Baba anne her dudaklarını gösterip iyi olmuş dediğinde torun dudaklarını yolmuş anlıyormuş. Allah’ım masumluğa bak hiç kızmıyor da benim dudaklarımı kim yoldu diye ya da hayır işte burada kimse yolmadı diye sesini de yükseltmiyor sakin ve meraklı bir şekilde soruyor sadece kim yolmuş diye. gülmemek, sevmemek mümkün değil bu torunu.

Yani lafın kısası dün sabah ki otobüs yolculuğumun tamamı küçük bir kızı izlemek ve dinlemekle geçti. Ve en güzel yolculuk oldu. Bir çocuğu izlemenin bile insana huzur verdiğini bir çocuğun anlayış yönünün insana nasıl tebessüm ettirdiğini hatırladım. Küçücük bir çocuğun kocaman baba annesiyle olan diyalogu benim şahit olduğum en güzel diyaloglardan birisiydi.

Küçük bir soru ile ufak yanlış anlamalar ile bizi koca koca mutluluklar veren bu küçük yüreklere sahip çıkalım. İnsanlar artık çok çok kötü, insanlar artık çok çok zalim. Çocuklar ise savunmasız güçsüz. Bu yüzden çocuklarımıza el uzatmalarına müsaade etmeyelim. Aç kurtların sinsi planlarla evlatlarımızı ellerimizden almalarına engel olalım. Eğer söz konusu bir çocuksa; gerisi teferruat, zaten dünyada başka konu kalmamıştır….