ÇOCUKLARA EŞLİK EDİLDİ

Sadece Konya’ya has bir gelenek olan çocukların şivlilik toplaması geçtiğimiz Perşembe günü gerçekleşti. Evlere çikolata şeker kutuları alındı ve sabahın erken saatlerinde kapılar çalınmaya çocukların şivlilik sesleri yükselmeye başladı. Oldukça hoş ve ruhu okşayan manzaralarda yaşandı. Konya da bir gelenek haline gelen ve Konyalı olmayanların pek de bilmediği bir durum bu. Konyalı değilse biri mutlaka sorar nedir bu şivlilik diye. İzah edilir anlatılır üç ayların başlangıcı, fener alayı, yakılan ateşler ve ellere alınan fenerler ertesi sabahı toplanan şekerler. Bütün bunları duyup da ne saçma bir şey bu diyeni duymadım hiç.herkesin hoşuna gider genç, yaşlı. Hatta başka şehirden gelen üniversite arkadaşlarıma anlattığımda ilk dedikleri keşke bizim oralarda da olsa böyle şeylerdi.

Bizim buralar da var, devam etmeye de devam edeceğini düşünüyorum. Ama her geçen yıl bir şeylerin eksildiğini ya da gereksiz eklemelerin olduğunu düşünüyorum. Ben şivlilik topladığım yaşlarımı düşündüm şöyle bir de biz hiç yorulmazdık. Akşam olmasın diye dua eder ikinci hatta bazen abartıp üçüncü gün bile sokaklarda dolaşırdık. Topladıklarımızın çoğunu yemezdik bile aylarca poşette beklerdi ama yine toplardık. Toplarken sevdiğimiz arkadaşlarla sokak sokak gezmekti belki de hoşumuza giden. Yada evden uzak sokakları yaşıtlarımızla beraber keşfetme derdi. Bilmiyorum ne ama biz deli gibi saatlerce yürürdük kimse de bize nereye gittin, nerede kaldın demezdi. Bilirlerdi guruplar halinde gitmedik sokak çalmadık kapı bırakmayacağımızı. Oysa iki gün önceki şivliliğe baktım da sabahın erken saatlerinde başladı çocuklar zillere basmaya sonra öğlen olmadan sokaklar boş kaldı. Baktım hepsi kırk naz yok yorulmuşlar, yok oyun oynayacaklarmış bilgisayardan, telefonunun şarjı da bitenlerde vardı mesela. Hadi bunlar çocukların teknoloji düşkünlüğünden peki ya o anneler. Tüm gezen çocuklara batım hepsine eşlik eden anneler de sokaktaydı. Hatta anneler de şivlilik topluyor dedim içimden. Ama öyle değil işte. Anneler eşlik etmek zorun. Hatta çocukların erken pes etme sebeplerinden biride bu. Anne bir iki saat dolaşıyor işinin olduğunu söyleyip eve gidiyor haliyle çocuklarda evin yolunu tutuyor. Buna sebep çok açık anneler güvenemiyor. Peki haklılar mı hem de sonuna kadar. Her gün duyuyoruz, görüyoruz, okuyoruz. Çocukların yaşadıkları şiddeti, tacizi, tecavüzü. Bunları yapanlar hiç tanımadığınız da olabiliyor, her gün selam verip yüzünüze gülende. Burnunuzun ucundaki de oluyor Türkiye’nin öbür ucundaki de. Eee hal bu olunca vaziyette bu oluyor. Toplum olarak sapkınlıktan yana bir eğilimimiz var. Ahlaki değerlerin her geçen yıl bir önce ki yılı arattığını düşünüyorum. İpin ucunu kaçırdık biz umarım tekrar yakalarız. El alem ne der demekten bıktık bizim hayatımıza kimse karışamaz derken el alemin ne dediğinden daha beter bir hale geldik. Ayıptan, utanmadan, hayadan bir yoksun kaldık. Ahlaki değerleri sıfırladık. Ahlaksızlıklarla baş başa kaldık. Sonra da kendi yarattığımız bu kaosun ortasında kendi evlatlarımıza siper olmaya çabalıyoruz. Evlatlarımızı koruma duygusuyla sokağa bile bırakamıyoruz. Oysa bizler o sakaklarda büyüdük. O sokaklarda koşturduk. Şimdi el kadar parkta bile çocuğumuzun başında bekliyoruz. Saniyelik bir dalgınlıkta bile çocuğumuz kaçırılabiliyor ya da kötü niyet taşıyanlar iletişeme geçmeye çalışıyor. Şimdi hal böyle iken hangi anne baba çocuğun yaşıtlarıyla kapı kapı dolaşıp şivlilik toplamasına razı olur. Tabi ki hiç birimiz, illa başlarında bir büyük olacak, çok uzaklaşmayacaklar ve asla evlere girmeden kapıdan alıp çekilecekler. Yani çocuklara büyükler eşlik edecek. Eşlik edilmiyorsa çocuk gitmeyecek. Mübarek bir gün güzel bir etkinlik de olsa o çocuklara sahip çıkılacak. Çünkü bir zamanlar  çocuk olanlar şimdi içlerinde ki canavarın tasmasını bırakmış bir halde sokaklardalar. Ve bu tasmaları bırakanlar toplum olarak bizleriz. O tasmaları tekrar tutmak umuduyla…