BU KEZ SÜRÜN DEDİM!

Belki de hayatım boyunca hiç yapmadığım bir şey yaptım bugün. Tüm görüş ve fikirlerime aykırı olarak bir insana, bir kadına, bir adama içimden dışımdan sürün dedim. Kendimle vicdanımla ters düştüm biliyorum ama dedim. Hatta beter ol bile dedim. Çok kızdım çok anlamsız kaldım çünkü.

 İş yerinin önünde öğle saatlerinde tam da binaya gireceğim sırada yaşadım bu olayı. Ben kaldırımda ilerliyorum binaya girmek üzereyim tam bu sırada karşı kaldırım da bir aile olduğunu fark ettim. Karı kocanın yaşı otuzlarda,kadın hamile yanlarında da 4-5 yaşlarında bir kız çocuğu. Belli ki onlarda benimle aynı binaya girecekler. Ama yolu geçmeleri gerekiyor. Burada yapmaları gereken küçük kız çocuğunun elini sıkıca tutmak çünkü sürekli araç geçiyor yoldan. Fakat kadın arkadan geliyor çocuk umurumda değil.  Adam desen beni çileden çıkartan beyinsiz bir varlık olduğunu ispatlayan bir tip. Yola bakmadan çocuğun elini tutmadan attı adımını yola. Hemen fren sesi saniyelik bir kargaşa. Ben de bir panik iç çekme sesi. Ardından şaşkınlık, kızgınlık, öfke ne ararsan tepemde. Sebebi ise bu adam ve kadın. Çünkü yola bakmadan atlayan adamla birlikte küçük kız çocuğu da fırladı yola. Son anda fark ettiler arabayı şoför frene basmaya çalışırken saniyelik bir rezilliğe şahit oldum. Güya anne baba olan bu insanlar yola fırlayan çocuk için bir şey yapmadılar. Yolun kenarında olan kadın da tek bir mimik hareketi bile olmazken çocuğun yola fırlamasına sebep olan güya baba arabayı görünce çocuğu kendine çekmek yerine arabaya doğru iteleyerek kendisi geriye doğru adım attı. İdrak edemedim bu durumu. Çünkü ben yolun karşısında ve çocuğu hiç tanımayan biri olmama rağmen, kalbim yerinden çıkacak gibi atıyordu. Çektiğim iç sesini etrafımdakiler duymuştu ama anne babasında tek bir hareketlilik yoktu.

Dahası da var..  Çocuk korkuyla geri geçilirken babası ve annesi karşı kaldırımda kaldı. Çocuk korkuyla geriye dönüp baktı onlardan git işareti almasına rağmen tekrar yola fırlayıp yanlarına koştu. Allahtan arabayı kullanan sürücü  çocuğun paniklediğini gördüğü için hiç hareket etmeden çocuğun ailesiyle birleşmesini beklemişti ki;  ikinci kez bir kazanın önüne geçmiş oldu. Daha sonra birlikte karşıya geçtiler de trafik tekrardan hareketlendi.

Bu vurdum duymazlık o kadar dikkatimi çekti ki;  anne babanın tepkisi ne olacak diye dikkatle baktım. Karşıya geçtiler ve tek bir tepki, ya da çocuğu uyarmak adına bir şey göremedim. Sallana sallana benimle birlikte binaya girip merdivene yöneldiler. Benim asansör beklediğimi gören kadın anlamadığım bir dilde yarı da Türkçeyi karıştırarak asansörle çıkmayı istedi. Anladığım tek şey çok uzak asansör dediğiydi. O anda dilimden, içimden, vicdanımdan çıktı zaten bütün kelimeler. Sürünün hatta daha beter olun dedim. .

Nasıl bu kadar umursamaz olabiliyorlar! Gerçi umursasalar yabancı uyruklu yüzlerce belki de binlerce çocuk ışıklarda mendil satar ya da gece yarılarına kadar sokaklarda dilencilik yaparlar mı?

Evet geçim sıkıntısı çeken çok aile var ama para kazanacak diye çocuğunun canını hiçe sayanlarda bence vicdan yok. Parayı geç, göz göre göre kazaya davetiye çıkartıp geriye çekilenlere hiçte  yok. Elini kolunu sallaya sallaya yolda, parkta yaylana yaylana keyif yapanlara bende anne baba deme zihniyeti yok. Bizim ya da benim annem bu insanların yerinde olsaydı, yaşayacağı korkuyu tahmin ediyorum. Hatta belki de yaşayacaklarımı. O korkuyu yaşamamayı bir kenara bırakın, o korkuyla bana okkalı bir tokat yapıştırıp elimi sıkıca tutarak bir daha elini bırakmamamı üstüne basa basa tembihlerdi kesin.

Ve avuç  içlerim terlese sürekli elini tutmaktan kolum uyuşup ağrısa bile ne ben elini bir daha bırakmayı deneyebilirdim, ne de annem tuttuğu elimden vazgeçebilirdi.  Çünkü kaybetme korkusu saniyelik olayda onun tüm bedenini çoktan sarmış olurdu. Ben bugün ki olayda bu korkunun zerresini görmedim, hissetmedim ve o insanlara anne baba olmayı yakıştıramadım o yüzdende vicdanımdan vicdansız sözler çıktı.

Ama yine de pişman değilim..

Çünkü söz konusu ufacık bir çocuktu...