“BEN” DUYGUSU

17 Ekim 2024, Perşembe 00:53

A+
A-

Her birimiz, hayatta var olma çabasıyla yaşıyoruz. Ancak, bu çabanın bir sınırı var mı? Ne zaman kendi çıkarlarımızı korurken başkalarını görmezden geliriz? Bencillik, insan doğasının kaçınılmaz bir parçası mı, yoksa sonradan edindiğimiz bir alışkanlık mı?

Günümüz dünyasında, bencillik artık sadece bir karakter özelliği değil, adeta bir yaşam tarzı haline geldi. Teknolojinin ve sosyal medyanın etkisiyle "ben" kavramı sürekli yüceltiliyor. Herkes kendi hayatının kahramanı, kendi hikayesinin başrol oyuncusu. Fakat bir şey gözden kaçıyor: Bencillik, bireyi daha mutlu kılmıyor; aksine, yalnızlaştırıyor. Etrafınıza bir bakın. Toplum olarak birbirimizi ne kadar dinliyoruz? Yardıma ihtiyacı olan birini gördüğümüzde gerçekten yardım elini uzatıyor muyuz, yoksa "benim işim ne" diyerek yolumuza mı devam ediyoruz? Her geçen gün daha fazla insan, başkalarının acılarını görmezden gelmeye başladı. Çünkü bencillik, empati duygusunu törpüleyen bir canavar gibi içimizde büyüyor. Oysa, insan ilişkilerinin temelinde paylaşmak ve dayanışma vardır. Hepimiz, birbirimizin hikayelerinin bir parçasıyız. Başkalarının mutluluğu, huzuru ve refahı, bizimkini de besler. Ancak, bencillik devreye girdiğinde bu döngü bozulur. İnsanın ruhu, paylaşmadıkça küçülür.

Bencilliği besleyen en önemli unsurlardan biri de korkudur. Kaybetme korkusu, geri planda kalma korkusu... Bu korkular, bizi sürekli daha fazlasını istemeye iter. Ancak, başkalarının haklarını gasp ederek elde edilen "başarı" aslında geçicidir. Çünkü bencilliğin kazancı, sadece yüzeyde bir tatmin sağlar, derinlerde ise büyük bir boşluk bırakır.

Peki, bu durumu değiştirebilir miyiz? Elbette. İlk adım, farkındalık. Bencillik içgüdülerimizle hareket ettiğimizde, bunu fark edip durup düşünmek... Gerçekten bu dünyada yalnızca kendimiz için mi varız? Yoksa paylaştıkça büyüyen, destekledikçe güçlenen bir toplumun parçası olabilir miyiz? Unutmayalım ki, hayatın gerçek zenginliği, ne kadar aldığımızda değil, ne kadar verebildiğimizde gizlidir. İnsanlık, bencillikten değil, yardımlaşmadan ve sevgiden beslenir. Hayatımızda bencilce attığımız her adım, bizi diğer insanlardan bir adım daha uzaklaştırırken, paylaştığımız her şey bizi bir adım daha yakınlaştırır.