Baba ve Kızı

Küçük kız, annesiyle beraber alışverişe çıkmıştı. Okullar açıldığı için, alınması gereken bir çok şey vardı.

O esnada yola doğru baktığında, hipnotize edilmiş gibi yürümeyi bıraktı. Birlikte bir bisikletin üzerinde olan bir adamla kız çocuğu dikkatini çekmişti. Arkadaki kız, kendi yaşıtı olmalıydı.

Ve sırtında eski bir çanta asılıydı. Babasına sımsıkı sarılmış; soğuktan pembeleşen yanaklarını, yastığa koyarcasına babasının sırtına dayamıştı. Adamın arada bir yana doğru dönerek söyledikleri, küçük kızı güldürüyordu.

Annesi bisikletin arkasından bakan kızının durumunu farkederek; “Herhalde evdeki bisikletlerin yetmedi,” diye söylendi ve “Beğendiysen baban ondan da alır,” dedi.

“Ben bisiklete değil, arkadaki kıza baktım çünkü babası onu güldürüyordu.” dedi, küçük kız.

Anne, kızının söylediklerini duymazdan gelerek, kızının kıyafetini düzeltti ve “Çocukların okula nasıl gittiklerini kendi gözlerinle gördün,” diye çıkıştı.

“Bu soğukta, birçoğu bisikletle ya da yürüyerek okullarına gidiyorlar. Halbuki baban, işine giderken fedakarlık yaparak, seni arabasıyla bırakıyor.”

Kızın gözü hala bisikletteydi. Anne, gene alaycı bir şekilde “Babanla konuşalım, seni bir gün bisikletle götürsün. Ne hoş olur, değil mi?” Küçük kız, annesinden gözlerini kaçırarak:” Bunu gerçekten çok isterim,” diye yanıtladı annesini. “Böylece babama sarılabilirim.”

Bazen hayatımızı ve sevdiklerimize sunduğumuzun hayatın mükemmel ve kusursuz olduğunu düşünür ve buna inanırız. Bu öyle bir inançtır ki aksini aklımıza bile getirmeyiz. Mükemmel olmayan hiçbir şey görmez ve hiçbir şeyin eksikliğini hissetmeyiz. Her şey olması gerektiği gibidir ve tamdır bize göre. Ama küçük bir ayrıntı her şeyi fark ettire bilir. Mükemmel bir hayatın sırrı her şeye sahip olmak değil sevgiye sahip olmaktır. Bir çocuğa dünyaları da verseniz gerçek mutluluğu sevgiyle yaşatabilirsiniz. Her istediğine sahip olsun diye deli gibi çalışıp robot gibi bir hayat yaşarken ufacık bir anın sevgi dolu bir kucağın hissettirdiğini asla hissettiremezsiniz. İşte bu yüzden sevdiklerimize çok çok paralar ve imkanlarla değil çok çok sevgilerle ve samimiyetle yetebilmeliyiz. Sevmeyi ve sevilmeyi tatmadan mutlu olunmaz asla…