ASLIMIZI’DA UNUTTUK

Hata yapmak rutine bindi insanlığımızda. Yanlışı yapmadan doğruyu, kalp kırmadan başarıyı elde edemez hale geldik. İnsanlar bir şeyleri elde etmenin yolunun, hata yapmak ya da birilerine maddi manevi zarar vermekten geçtiğini gördükleri an zaman kaybına girmeden, saniye düşünmeden, mal ve can kaybını önemsemeden kendi elde edeceklerinin peşin de koşar haldeler. Birde buna kılıf bulmuşlar ki terziden özel siparişle çıkmış gibi.’Büyük balık küçük balığı her zaman yer.’Neymiş efendim ayakta kalmak için birilerinin üstüne basmak gerekirmiş . Böyle düşünenler, davrananlar için söylüyorum. Siz ayakta kalmayın. Başkalarının üstüne bastığınız ayaklarınız sizlerin yerde sürünme sebepleriniz olsun. Mal için cana kıyanlar da elbet bir gün cansız kalacaklardır.

Bizler böyle olmamalıyız. Bizim aslımız atalarımız böyle değillerdi. Esnaflar işi az olan komşularına kendi müşterilerini gönderir, evinde aşını kaynatanlar şükredip komşusuna da ikram ederdi. Bir çocuk tek bir ailenin değil, tüm konu komşu, eş dostun çocuğu olur korunup kollanır, giydirilip kuşatılırdı. Eskiden mal, yiyecek, giyecek çok değildi. Fakat herkese yeterdi. Evet belki artmazdı, dolap dolap kıyafetler çöpe atılan yemek artıkları olmazdı ama  her eve yeterdi çünkü paylaşım vardı. Şimdi ki gibi insanlar ceplerine para doldurmakla uğraşmazlardı. Para, mal, mülk için birbirlerini çiğ  çiğ  yemeye kalkışmaz, düşmanlığı  yere değmemesi gerek bir sancak gibi elden ele hep havada tutmazlardı. Biri yere düştü mü el birliğiyle destek olunur ayağa kaldırılırdı. Kimse kimsenin malına göz dikmez, hırs yapmazdı çünkü buna gerek kalmazdı. Komşu da pişen ihtiyacı olan herkese de düşerdi.

Şimdiyse öyle  bir kör duman içindeyiz ki kendimizi çocuklarımızı el alem diye nitelendirdiklerimizle  kıyasladığımız yetmezmiş  gibi birde arabaları, telefonları, evdeki koltukları hatta ayağımızda ki ayakkabıları dahi kıyaslar haldeyiz. Onda var bende de var demek bir yana dursun onun ki benden iyiyse bende daha iyisi olmalı düşüncesi esir aldı insanları.

Hal böyle olunca da her şeyin iyisi çoğu bende olsun da varsın aç kalan yine aç kalsın, ezilen yine pestile dönsün. Benim cebimden çıkmasın da nice cebi boş  karnı aç kalanlar ölmekle yaşamak arasında gitsin gitsin gelsin bana ne der oldu insanlık.

Yanlışı bizler yapıyoruz. Küçük büyük, yaşlı genç hep birlikte bizler yanlışı doğurup büyütüyoruz. Başkalarına zarar vererek, eziyet ederek, üstüne basarak yükselme çabasıyla devam ettikçe hızla yere çakılmalarımızda devam edecek.

Bizler büyüklerimizi atalarımızı örnek alıp onlar gibi davranana kadar, hiçbir terzi kendi söküğünü dikemediği gibi başkalarının söküğüne attığı dikişleri de  tutturamayacak. Bizler insanlığı sıfat olarak değil de davranış belirtileri olarak elimize alınca insanlığa sahip çıkacağız.İşte o zaman bizler hakkıyla insan olacağız.