Fatmagül KIZMAZ

İyi olmak, iyiyi düşünebilmek en büyük erdemlik bana göre. Tabi bu erdeme ulaşabiliyor muyuz ya da her daim erdemli olabiliyor muyuz orası biraz muamma.

Anlık öfkelerin, ya da bizi saran kötü düşüncelerin, fitne fesatlığın esiri olmamaya uğraşsak da farkına varmadan iyiliği göz ardı ettiğimiz de oluyor. Bana kalırsa çoğu zaman iyiliği göz ardı edip çıkarlarımız doğrultusunda hareket edip kararlar veriyoruz. Keşke yapmasak, her ne olursa olsun aklımız hep iyiye yönelse ama olmuyor işte. İnsanlığı bencillik ele almış çoktan. Belki zamanla insanlık insanlığı yeniden ele alır, iyilik hükümdar kalır. O günleri görebilmek içimizde filizlenmeyi bekleyen bir tohum gibi sabırla beklemekte. Filizlenip arsız bir sarmaşık gibi her bir yanımızı sarması umutları ise gönlümüzde.

Şimdi sizlere kıssadan bir hisse anlatacağım. Belki çoğunuz daha önce duydunuz bir yerlerde okudunuz, biliyorsunuz. Ama olsun ben tekrar yazıp bir kez daha akıllarımıza kazınsın istiyorum.

"Herkesin birbirini çok iyi tanıdığı küçük bir kasaba varmış. Bu kasaba da yaşayan bir de adam. Herkes bir birini zaten çok iyi tanırken, bu adamı tanımayan zaten yokmuş. Tüm kasaba halkının dikkatini çeken bu adamın tanınma sebebi ise ayyaş olmasıymış. O kadar çok alkol alırmış ki günlerini kasabanın meyhanesin de geçirdiği yetmezmiş gibi gecelerini meyhanede yer bitirirmiş. Evin yolunu zor bulur, karısının çocuklarının adını geç yüzlerini bile hatırlamaz ve görmezmiş. Haliyle tüm kasaba ne selam verir, ne de halini hatırını sorar oldukça uzak dururmuş. Gel zaman git zaman bu ayyaşın da ömrü sona gelmiş. Haliyle defnedilmesi gerekiyormuş. Fakat kasaba halkı ne cenaze namazına yanaşmış ne de defin işlerine. Çaresizce cenaze ile baş başa kalan karısı el mahkum cenazeyi bir küfeye koyup sırtlamış. Dağlarda iyi kalpliliği ile ün salmış olan bir çobanın yanına gitmiş. Olan bitenden bahsetmiş, kocasının ayyaşlığını, kasabalının tepkisini bir bir anlatmış ve cenazeyi çobanın defnetmesi istemiş. İyi kalpli çoban niyetini bozmadan ve iyiliğinin hükmünü sürerek kadını geri çevirmemiş. Cenazeyi defnetmiş kadın da rahat bir nefes alarak evine dönmüş. Aradan biraz zaman geçtikten sonra kasabanın ileri gelenlerinden biri bu ayyaş adamı rüyasında cennette görmüş. Uyandığında ise rüyadır insan her şeyi görebilir diye düşünerek geçiştirmiş. Fakat daha sonraki günlerde de aynı rüyayı görmeye devam edince soluğu kasabanın imamının yanında almış ve rüyalarını yani her gün gördüğü aynı rüyayı anlatmış. Anlatılanları dinleyen imam da uzun süredir aynı rüyayı gördüğünü söyleyince alelacele çobanın yanına varmışlar. Kısa bir hal hatırdan sonra bir süre önce bir kadının kocasının cenazesini defnetmesi için getirdiğini hatırlatıp, cenazeyi nasıl defnettiğini, defnederken nasıl dua ettiğini sormuşlar. Gariban çoban ise bu merakınızı anlamıyorum ama bildiğiniz gibi ben bir cahil çobanım yaptığım şey ise bir çukur kazmak cenazeyi içine koyup üzerini kapatmak demiş. Bunun üzerine kasabanın imamı ve ileri gelenlerinden olan adam peki hangi duayı ettin arkasından ne söyledin diye sormuşlar. Çoban da dedim ya ben cahilim dua mua da bilmem sadece gömdüm. Gömdüm fakat arkasından da dua bilmeyince şu sözleri söyledim.

“Rabbim, şimdiye kadar sen bana bir çok misafir gönderdin Allah’ın misafiriyiz diye bana geleni senin rızan için ağırlamaya memnun etmeye çalıştım. Kırk yılda bir, bir misafir de ben sana gönderiyorum. Sende onu şanına uygun bir şekilde ağırla.”….

İyilik böyle bir şey işte. Herkes ne derse desin ne yaparsa yapsın senin hükmünde iyilik varsa en kötüyü de iyi yaparsın. Ve ne kadar kötü olursan ol karşına çıkan senin gibi değil de iyi biri olursa sende nasibini alırsın.

Rabbim iyi olmayı ve iyilerle karşılaştırmayı nasip etsin tüm insanlığımıza…